Zimowych kilka wyjść na świat

 Jako że wiosna już dość widzialna (ale nie odczuwalna, bo w momencie pisania, tj. dnia 25.04, naszła sobie chmura i spadło kilka sztuk śnieżynek), czas na coś stricte zimowego, bo ta pora jest wyraźnie poszkodowana w tym miejscu. Zatem, żeby więcej nie płakała lodowymi łzami, na pożegnanie dedykuję jej kilka zdjęć i parę ciepłych słów ;)

Gdy po klasycznie szarym, ciemnym i dołującym grudniu w końcu w świetle latarni zaczęły wirować pewne drobinki, chyba każdy (oprócz drogowców i kierowców) ucieszył się. Gdy sypnęło trochę bardziej, w pierwsze wolnej chwili czas uderzyć było w las, bo już dawno nie widziałem go w zimowym makijażu.

Pogoda na pierwszy rzut oka nie zachęcała, bo było mgliście i dość wilgotno.

Mi akurat to pasowało, bo było gwarantem niecodziennych widoków. Taką przynajmniej miałem nadzieję. 

Jak widać, zima jeszcze nie w pełni sił, po prawdzie teraz widzę że była dość licha, ale na tamten czas wystarczała. Robiła robotę. 

Zmierzałem nad jeziorko Czarne. Rezerwat Poryblina, jedne z trzech jezior na Mazurach, gdzie ten Poryblin występuje. 

Jedynym ruchomym elementem był lekko prószący śnieżek, niestety niewidoczny na zdjęciach. Poza tym - jak makiem zasiał. Rzeczywistość zamarzła w tym miejscu. Nawet odgłosy dość dalekiej linii kolejowej, którą normalnie słychać w tym miejscu, nie dochodziły. 

Pierwsza zimowa wyprawka miała się ku końcowi. Niespecjalnie długa, ale dawno niewidziane zimowe ujęcia były mile widziane :)

Drugie wyjście odbyło się parę dni później, gdy śniegu zauważalnie przybyło. Las ten sam, ale inny rewir. I tym jednak razem celem było jezioro, ale innego koloru - Srebrne. 

Pogoda całkiem podobna jak przedtem. W lesie jednak bardziej mglisto, a czasem spadały z drzew tumany śniegu, tworząc poruszające się, biało-szare zasłony. Na ziemi śniegu tyle, że w głębi lasu, gdzie nie dotarli jeszcze inni wędrowcy czy sportowcy, tonąłem po łydki w zaspach. Cisza i spokój nie do opisania, zwykłe zjawisko jak zamarznięty opad atmosferyczny odmieniło las o sto osiemdziesiąt stopni.

Gdzieś tam za biało-czarnymi gałęziami i odległym lasem majaczyły dwie mały wieżyczki miejskich kościołów. Niby parę kilometrów od miasta, ale miałem wrażenie przebywania gdzieś hen od niego daleko, w zupełnie odizolowanym miejscu.

Docierałem w okolice jeziora, już dość solidnie zmęczony. Mijane drogowskazy turystyczne miło skojarzyły się z tymi mijanymi podczas lata w bardziej górzystych lasach, ale i tu teren był opadająco-wznoszący i na odwrót, co cieszyło, ale w tym śniegu dawało w kość.

Trochę większe niż Czarne, jezioro Srebrne również przystroiło się w obowiązujące w tym sezonie barwy, a nawet zgodne ze swoją nazwą ;) Popatrzyłem, obfociłem, ale długo nie bawiłem, bo czekała mnie jeszcze dziesięciokilometrowa droga powrotna, a zaczynało coraz mocniej prószyć.

Po drodze minąłem jeszcze Wyspę Orzechową, całkowicie uśpioną pośrodku jeziora. Gdzieś tam lodem człapał lis. Może szukał jedzenia, a może zostawiał stały ląd i przeprowadzał się na wyspę, na niej szukając lepszego życia, którą upatrzył sobie jeszcze gdy nie było śniegów? - Kto wie. 

Port również skuty i opustoszały, jedynie stary rezydent trwał na dobre i złe. Zmęczony, ale zadowolony dotarłem do miasta, i zaraz mijałem kościoły które jakiś czas temu widziałem z daleka, a teraz wydawały się znów wysokie i potężne. Herbata w domu smakowała jak iluś tam letnie whisky, albo chociaż Golden Loch z Biedry ;)

Trzeci spacer w końcu odbył się w innych warunkach pogodowych. Znaczy było nadal zimowo i jeszcze bardziej mroźno, ale i słonecznie przez duże es.

Z tej strony miasto bardziej przypominało jakiś Norylsk niż zachodniomazurską osadę. Uciekałem z niej na pola i bardziej otwarte tereny niż ostatnio, włócząc się po ścisłym lesie. Ten jednak i tu będzie, ale w trochę innym wydaniu. No to jadziem, Panie, Zielonka. 

Śnieżno-pustynne obrazy witały już na samych rogatkach. Obok nich skręcało się w bok na ścieżkę, i po może stu metrach wychodziło się na dolinę.

Krajobraz jak na Mazury - prawie górski :) No, a przynajmniej wzniesieniowy. 

Ścieżynką w śniegu skierowałem się w stronę widocznej ściany lasu. Cieszyłem się, bo jeszcze nigdy tu nie byłem, więc była to taka dziewicza wyprawa w znane-nieznane. Znane, bo las do którego szedłem leżał nad jeziorem, które dobrze znałem z drugiego brzegu. 

Miejsce ciekawe, bo przebiegał tędy ciek między dwoma jeziorami, tworząc lekko zamarznięty kanalik, urokliwie zasypany śniegiem. 

Takiej zimy nie pamiętałem od lat. Zimno siarczyste, śnieg puszysty i.. śnieżnobiały, a słońce mimo około południowej pory niziutko wisiało nad drzewami, ale świeciło mocno i jasno.

Z lasu na chwilę wyszedłem trochę wyżej, co by złapać jakąś pełniejszą perspektywę zimowego krajobrazu. Za wysoko nie było, ale co się nie ma, to się lubi, wiadomo ;)

Białe pola gdzie wzrok sięgał, co w parze z niesamowitym spokojem i ciszą dawało mega kojący efekt. No i estetyka - wszystkie te na co dzień widoczne brudy i śmieci były niewidoczne. Jeszcze na chwilę zanurkowałem między drzewa:

Nie na długo jednak, bo las ustępował, i już wyłonił się z niego wybudowany parę lat temu most, który chwali się najdłuższym przęsłem w Europie (jakoś tak dziwnie to brzmi ;), a przebiega praktycznie nad pewnym staropruskim grodziskiem ukrytym w innej leśnej gęstwinie. 

Las definitywnie został w tyle i dookoła zapanowała przestrzeń unaoczniająca jak zima rozpanoszyła się po włościach. 

Jakoś skojarzyły mi się te widoki z zimowym malarstwem Bruegela. Brakowało tylko ludzików na połaci grających w typowe dla tej pory roku gry i zabawy. Z górki widać już było makietę miasta:

Wcześniej jednak szok, bo a cóż to za czary, za dziwy, kiedy wypiętrzył się ten podostródzki masyw górski? 

Tatry, Alpy, Góry Mgliste?

Pewien sherpa spotkany na drodze sam nie znał ich nazwy, ale patrzył z takim samym co i ja zachwytem, stojąc jak wryty:

Magia zimy była znaczna, skoro ustroiła jakieś hałdy piasku w takie górskie miniaturki ;)

Jeszcze parę obrazków, i kończyłem tą trzecią zimową wyprawę:

Do następnego roku, kolego

Fajna była ta przygoda z zimą i śniegiem, a jeszcze fajniejsza do wspominek, ale już najwyższy czas by Zima kurtuazyjnie przepuściła Panią Wiosnę, bo coś ciężko jej w tym roku oddać prym, a za chwilę przecież już maj.